Marco deelt zijn Hang on Run 2021 ervaring
Woensdag 24 november 2021 18:30
De wekelijkse training bij SSRA Almere.
De opkomst voor de training was weer goed.
Zoals elke week stonden er weer kanjers, strijders, jongens en meisjes met maar 1 doel. “Knallen”. Ik kan jullie beter Beesten noemen. Wat is het toch mooi om jullie elke week sterker te zien worden. Vliegen door de obstakels, blijven hangen tot je handen eraf vallen, push-ups totdat je niet meer omhoog komt. Elke uitdaging verslinden jullie.
Maar deze woensdag was een beetje anders. Het weer sloeg om. De kou nam de overheid en de regen stopte maar niet.
Voor vele van ons de laatste training voor de “Hang-on run” in Utrecht.
iedereen wist dit was niet zomaar een wedstrijd. De “Hang-on run” is niet voor gewone survivelaars. Deze run moet je vechten tegen de elementen van het weer.
Laat ik daar nou net niet voor gebouwd zijn.
Iedere training en iedere keer als er een wedstrijd in de buurt komt gieren de zenuwen door mijn lijf.
Nu niet.
Zaterdag 27 november.
Einde van de middag kwamen de mooie berichten met de foto’s in de app.
Allemaal hadden ze stuk voor stuk hun bandjes behouden. En hebben ze zich als “beesten” gedragen op de baan. Monster tijden zijn er neergezet. Wat een prestatie mensen. Petje af voor jullie.
Tsjaa…. zondag 28 november nog steeds geen spatje zenuwen. Maar het was wel zover. Met mijn thermokleding aan ging ik samen met mijn maatje naar Utrecht. Het leek wel alsof ik naar mezelf keek toen ik naast me keek in de auto. Dennis zat vol adrenaline en zijn zenuwen hoorde ik gieren door zijn lijf.
Dankzij Dennis kwam ik erachter dat de rede van het wegblijven van de zenuwen eigenlijk erg voor de hand lag.
Ik was te bang om uit te vallen vanwege de kou. Onderkoeling, kramp of koude handen en weg grip.
Dennis zei. “Marco heb je ooit een obstakel niet gehaald in de training vanwege de kou?”
Het bleef even stil.
Jaaaa daar was het weer de zenuwen gierden door mijn lijf. Ik trok mijn thermokleding uit en ging warm lopen samen met Dennis.
5 4 3 2 1 daar gingen we dan 12km afzien. De eerste 2 kilometer schoot Dennis bij me weg. Even dacht ik zie je nou wel. Gelukkig bij de eerste hindernis kwamen we gelijk uit. De volgende hindernis deden we samen, waarna we elkaar een box gaven en elk onze eigen weg gingen.
Zware obstakels moeten doorstaan. Sommige zelfs 2 keer gedaan en niet omdat ik ze zo leuk vond. Al die lieve vrijwilligers die altijd voor je klaar staan. Hier en daar een toeschouwer die voor ons in de kou staat en ons aanmoedigt.
Sommige momenten denk je echt waarom doen we dit voor onze lol.
Nou dat zal ik je in het kort vertellen:
Als je aan het einde van de run tegen die bel slaat voel je je echt een “beest”
Mijn maatje stond me ook nog eens op te wachten ook. Dat was een moment van geluk en pech.
Die momenten van tegenslag overkomt iedereen. En dan is juist goed want zonder vallen leer je niet lopen.
Wij van de SSRA Almere brengen je naar een hoger niveau.
Hoe hoog? Dat bepaal je zelf. Voor ons is niets hoog genoeg.
Weet jij hoe hoog je wilt komen? Of wil je dat wij je helpen de hoogte te bepalen?
We zien je graag bij SSRA Almere
Marco Maurik